Edwige Fenech
Edwige Fenech, właściwie Edwige Sfenek (ur. 24 grudnia 1948 w Annaba) – francusko-włoska aktorka, producentka filmowa i modelka pochodzenia maltańskiego.
Urodziła się w Annaba (wówczas Bône), w ówczesnej francuskiej Algierii. Jej ojciec był Maltańczykiem, a jej matka była Włoszką i pochodziła z Acate (w prowincji Ragusa), której została honorowym obywatelem. Po rozwodzie rodziców, przeprowadziła się z matką do Nicei we Francji, gdzie uczęszczała do szkoły średniej i studiowała taniec i medycynę. Tam została zauważona na ulicy i przyjęła propozycję udziału jako Gina w komedii "Toutes folles de lui" (1967) u boku Juliena Guiomara, Jeana-Pierre’a Marielle i Serge’a Gainsbourga.
W 1967 wzięła udział w konkursie piękności Lady France, który odbył się w maju podczas 20. edycji festiwalu w Cannes i wygrała go, uzyskując tym samym prawo uczestnictwa w Lady Europa jako przedstawicielka swojego kraju. Impreza odbywała się w sierpniu, a Fenech zajęła trzecie miejsce, za Dolores Agustą i Rocío Jurado. Została jednak zauważona przez łowcę talentów, który zaproponował jej tytułową rolę w filmie "Samoa, królowa dżungli" ("Samoa, regina della giungla", 1968). Następnie przeniosła się ze swoją matką do Włoch.
Wystąpiła potem w filmach: dramacie przygodowym "Il Figlio di Aquila Nera" (1968), komedii "Frau Wirtin hat auch einen Grafen" ( 1968) z Jeffreyem Hunterem i dramacie erotycznym "Top Sensation" (1969). W komedii "Satiricosissimo" (1970) z Arturo Dominicim (Ofoniusz Tygellinus) i Karin Schubert (blond kurtyzana) wcieliła się w postać cesarzowej Poppei Sabiny.
W 1970 otrzymała nagrodę Golden Orange. Grywała w dreszczowcach, w tym "5 lalek na sierpniowy księżyc" ("5 bambole per la luna d'agosto", 1970), Mario Bavy, "Dziwna wiceprezes pani Wardh" ("Lo strano vizio della Signora Wardh", 1970) jako tytułowa Julie Wardh z George’em Hiltonem i Ivanem Rassimovem, "Twój zastępca ma zamknięty pokój i ma tylko klucz" ("Il tuo vizio è una stanza chiusa e solo io ne ho la chiave", 1972) z Anitą Strindberg i Danielą Giordano oraz "Śmierć niesie trzcinę" ("Passi di danza su una lama di rasoio", 1973) z George’em Martinem, a także w horrorach, m.in. "Wszystkie kolory mroku" (Tutti i colori del buio, 1972).
Była kilkakrotnie na okładce włoskiej edycji magazynu „Playboy” (we wrześniu 1977, w styczniu 1981, w lipcu 1984). W latach 80. była częstym gościem programów telewizyjnych, w tym Italia 1 "Ric e Gian folies" (1983) i "Bene, bravi, bis" (1984), Canale 5 "Risatissima" (1985) z Paolo Villaggio. W 1985 zadebiutowała w teatrze w spektaklu "D'amore si muore" z Fabrizio Bentivoglio i Monicą Scattini.
Pracowała jako producentka filmowa, m.in. "Kupca weneckiego" (2004) z Alem Pacino. W 2007 przyjęła propozycję od Quentina Tarantino w filmie "Hostel 2" ("Hostel: Part II") w reżyserii Eli Rotha. Powróciła na szklany ekran w roli cesarzowej Katarzyny II w filmie "Córka kapitana" ("La figlia del capitano", 2012), wyprodukowanym i nadawanym przez RAI. [Wikipedia]
